Dag 3 - Santana

Vandaag vertrek ik van Machico naar Santana, waar ik ook weer twee nachten verblijf. Na het ontbijt in een vrij drukke ontbijtruimte van het hotel in Machico loop ik met mijn bagage de enorme steile heuvel op om mijn auto te bereiken. Werkelijk niets is hier plat. De kuitspieren moeten hier echt aan de bak.

Eenmaal onderweg verandert het landschap. Machico is al bergachtig, maar is vergeleken bij het noordelijk gedeelte van Madeira meer glooiend (ook al is dat voor onze begrippen toch ook al echt hoog). De wegen worden steiler, de bochten worden scherper maar ook worden de wegen smaller. Hier zijn meer hoge enorme grillige steile rotsformaties. Onderweg bij een uitkijkpunt ben ik nog even gestopt.

Een mooie plek waar ik weer even zoet was met mijn camera. Dat is toch wel het leuke van alleen reizen. Ik stap uit waar ik wil en blijf ook ergens hangen waar ik het mooi en prettig vind. Zo ook op dit punt. Mooie uitzichten over de bergen waarvan de toppen nog verscholen zijn achter laaghangende bewolking. Op een hoog boven de zee uitstekende landtong ben ik even blijven zitten om rustig de mooie omgeving in mij op te nemen. Daar tref ik een vrij donker stoer uitziende man, vol met tatoeages en....ontzettend mooie gemanicuurde felblauwe nagels! Daar zou een vrouw jaloers op zijn.

Een bijzonder contrast bij deze man. Ik kom met hem in gesprek. Hij komt uit Amerika, reist ook alleen met zijn camera en drone. Van zijn drone laat hij enkele plaatjes van de omgeving waar we zitten zien. Gaaf! Dat lijkt mij nog wel een keer een uitdaging om met een drone te fotograferen. We wisselen instagramaccounts uit om elkaars foto's te kunnen zien en gaan ieder weer onze eigen weg. Leuke bijzondere ontmoeting. Daarna wil ik weer in de auto stappen totdat ik een valkje laag in de lucht zie hangen. Voer voor mijn camera....en die is gelukt! 

Niet veel later bereik ik via een steile slingerende weg het hotel InNature BB, hoog gelegen in Santana. Ik ben te vroeg, de kamer is nog niet gereed maar ik kan wel mijn bagage achterlaten. Na de lunch in het drukke toeristische centrum van Santana stond nog een wandeling op het programma van vandaag. De Do Caldeirao Verde in het nationaal park Parque Florestal das Queimadas. Met de auto vanaf de lunchplek " slechts" tien minuten naar de parkeerplaats waar de tocht begint. 

Niet wetende dat ik over een levensgevaarlijke weg naar boven moet rijden om die parkeerplaats te bereiken. Eenmaal onderweg merk ik hoe smal de weg is. Hoe steil deze omhoog gaat en dat er ook nog in die smalle weg haarspeldbochten zitten. Dan daarbij ook nog bedenkende dat iedereen gewoon zijn auto op de weg of net naast de weg, nog net niet in de afgrond parkeert, waardoor de weg nog smaller wordt. O ja, het is ook nog een weg voor beide richtingen. Kan toch niet? Jawel hoor. In een steile bocht kwam er een auto naar beneden. Ik kon niet meer achteruit, achter mij kwam er ook weer een auto aan. De bestuurster van de auto voor mij kon ook niet achteruit naar boven. Dus dilemma. Met veel manoeuvreren kon zij in de bocht langs een vrij steile afgrond de auto parkeren. Ik kon hierdoor een stukje omhoog waarna zij weg kon rijden. Achteruit rijdend moest ik op datzelfde plekje parkeren om de rest van het dalend verkeer voor te laten gaan. En dan maar hopen dat mijn achterwiel niet net over de rand wegzakt. Mijn hartslag ging wel even wat sneller maar door rustig te sturen en goed kijken is het gelukt en belandde ik uiteindelijk zonder verder veel stress boven waar ik een enorme grote volle parkeerplaats trof. Die auto's moeten ook allemaal weer naar beneden dacht ik nog toen ik daar de auto parkeerde. Hoe is het mogelijk!

De wandeling heb ik niet volledig uitgelopen. Ik besefte dat ik te laat hieraan ben begonnen. De wandeling is bijna 7 kilometer, maar vanwege de paden ben ik hier niet met twee uurtjes klaar. Ik heb dan ook een deel gelopen, mooie foto's kunnen maken, waarna ik weer terug naar de auto ben gegaan. Overigens vonden de voeten dit wel prima. Die voelden nog  de tocht van gisteren. En morgen staat de hoogste top, de Pico Ruivo van Madeira op het programma. En die schijnt pittig te zijn, dus een wat rustigere dag kan geen kwaad.